Rozdział 24

*Magda*
Leżałam w łóżku przewracając się z boku na bok. Nie mogłam zasnąć. Chyba miałam za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Nagle zauważyłam, że dostałam sms-a do Harry’ego: śpisz już?- napisał
- nie, jeszcze nie.- odpisałam i postanowiłam przejść się do  niego, bo zaczynało mi się  już nudzić to leżenie i patrzenie w sufit. Cichutko otworzyłam drzwi, żeby nie obudzić chłopaków. Harry podniósł głowę, uśmiechnął się do mnie i przesunął się bliżej ściany robiąc mi w ten sposób miejsce. Położyłam się koło niego.
- Zimno ci?- zapytał
- Nie, dlaczego?
- Bo masz ręce jak kostki lodu.
- No dobra może trochę zmarzłam.
Harry otulił mnie kołdrą i przytulił mocno. Czułam jego ciepło i bicie serca. Jego włosy połaskotały mnie w policzek, więc zaśmiałam się cicho.
- Przepraszam- powiedział
- Nie szkodzi. Lubię jak mnie te twoje loki łaskoczą- powiedziałam uśmiechając się serdecznie, a chłopak zaczął mnie delikatnie głaskać po policzku.
- Kocham cię- powiedziałam. Harry uśmiechnął się, a na jego policzkach pojawiły się dołeczki.
- Ja ciebie też. Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na świecie- powiedział i pocałował mnie- A jak się czujesz? Wszystko w porządku?- zapytał troskliwie
- Tak, dziękuje. Nie martw się tak o mnie.- powiedziałam bawiąc się jego włosami
- O nie już raz się dałem temu twojemu „nie martw się” i jak to się skończyło? Drugi raz nie zamierzam się na to nabrać. Powiedz prawdę. Jak się czujesz?
- Dobrze, naprawdę. Nie mam zamiaru ci tu marudzić.
- A ja nie mam zamiaru znów się tak bać- przerwał mi
- Martwiłeś się o mnie?- zapytałam patrząc w jego zielone oczy
- No pewnie. Bałem się, że cos ci się stanie, że cie stracę. Gdybym cię stracił, straciłbym najważniejszą dla mnie osobę i cały sens życia.- powiedział patrząc mi głęboko w oczy
- Dziękuję ci. Jeszcze nigdy nie spotkałam kogoś ,kto tak by się o mnie troszczył.
- Zrobiłbym wszystko, żeby tylko zobaczyć uśmiech na twojej twarzy- powiedział, a ja przytuliłam go mocniej.
- Dziękuję. Ty też jesteś dal mnie najważniejszy i ja też zrobiłabym da ciebie wszystko.
Harry pocałował mnie najpierw w czoło, później w policzek, aż  w końcu dotarł do ust. Całowaliśmy się już wiele razy, lecz zawsze w tym momencie zaczynałam go kochać coraz bardziej, a w moim brzuchu zaczynało latać stado motyli.
- Co będziemy jutro robić?- zapytałam
-  Niw wiem, to zależy od tego jak się będziesz czuła Teraz coś ci jest? Tylko powiedz szczerze.
- Mam motylki w brzuchu i nie mogę pojąć, że można tak bardzo kochać drugiego człowieka. Cieszę się, że mam to szczęście, że kocham cię ze wzajemnością.
- Ja też- wyszeptał mi do ucha i pocałował mnie. Zachciało mi się spać, więc wtuliłam się w niego, słuchając jak szepcze mi do ucha tyle miłych słów. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam, ale pamiętam, że już dawno tak dobrze mi się nie spało.

*Zayn*
- Budzimy ich czy nie?- zapytałem moich  przyjaciół stojących nad Harry’m przytulonym do Magdy.  Wyglądali tak słodko. Oboje uśmiechali się przez sen. Widać było, że bardzo się kochają i że nie jest to tylko wakacyjna miłość.
- Nie budźcie ich jeszcze przez chwilę, bo muszę im zrobić zdjęcie.- powiedziała Ania i wyjęła aparat, po czym  zaczęła fotografować naszych zakochanych.
- Dobra budzimy ich- powiedziała z uśmiechem. Wszyscy zaczęliśmy krzyczeć i hałasować najgłośniej jak się da. Musze przyznać, że mają twardy sen, bo trochę pokrzyczeliśmy zanim się obudzili. Chociaż myślę, że warto było sobie zdzierać gardła, bo ich miny były po prostu bezcenne. Początkowo spojrzeli na siebie uśmiechając się, a potem dostrzegli nas.  To było piękne. Po prostu nie da się tego opisać.
-Magda chyba w nocy lunatykowałaś i trafiłaś do nie tego łóżka co trzeba- zaśmiała się Martyna
- No jak nie do tego? Przecież do swojego chłopaka trafiła, a nie  na przykład do twojego- zaśmiała się Aga
- Dobra skończyliście już?- zapytał zażenowany Harry
- Ok, dajmy im już spokój.- powiedział Liam
- To gdzie dzisiaj idziemy?- zapytałem
- Na Gubałówkę- powiedziała uśmiechnięta od ucha do ucha Aga. Dopiero teraz zauważyłem , że ma bardzo ładny uśmiech.
- Ja też mogę iść?- zapytała Magda
- No nie wiem. Nikt nie chce powtórki z wczoraj.- powiedział Niall, który wczoraj wystraszył się najbardziej z nas wszystkich (oczywiście poza Harry’m, który narobił takiej paniki).
 -Już wiem. My wejdziemy, a Magda z Harry’m wjadą kolejką- powiedziała Ania
- To może wszyscy wjedziemy?- zaproponował z nadzieją Niall
- Przyjechałeś tu po to, żeby jeździć kolejką zamiast chodzić?- zapytała zdenerwowana Martyna.
Po dwóch godzinach byliśmy już w kolejce po bilety. Harry i Magda pojechali, a my zaczęliśmy iść pod górę. Muszę przyznać, że mam niezłe zakwasy po wczorajszej wycieczce, ale widoki jakie się tu roztaczały były niezłą rekompensatą. Gdy doszliśmy na górę Magda i Harry już na nas czekali. Chłopak bawił się jej włosami, co chwile całując ją w policzek, a ona rozmawiała z  kimś przez telefon.

*Magda*
- Z kim rozmawiałaś?- zapytał zaciekawiony Lou
- Z Niną- odpowiedziałam
- I co mówiła?- zapytał z ożywieniem Liam
- Że jej się nudzi bez nas, ale na szczęście zaprzyjaźniła się z jakimś kumplem, więc ma z kim spędzać czas. Nie może się już doczekać kiedy wrócimy i pozdrawia was wszystkich- powiedziałam i zobaczyłam, że w momencie kiedy mówiłam o jej przyjacielu, Liam zrobił się nieco smutny. On ją kocha, tylko jeszcze o tym nie wie. Za to ja jestem już tego pewna. Z czystym sumieniem mogę zadzwonić do Niny i podzielić się z nią moimi spostrzeżeniami. Trochę źle czułam się z tym, że okłamałam Liam’a, ale robię to dla jego dobra. Ja też nie chciałam, żeby on ingerował w relacje pomiędzy mną, a Harry’m, a teraz jestem mu za to ogromnie wdzięczna.
- Chodźmy na tor saneczkowy- zaproponował Niall, który jako pierwszy wymyślił coś, żeby przerwać niezręczną ciszę. Wszyscy uśmiechnęliśmy się do siebie nawzajem  i obiegliśmy po bilety. Jako pierwszy jechał Lou, bo nikt nie odważył się jechać przed nim. Potem jechał Liam, ja, Harry, Niall Martyna, Aga, Zayn i Ania. Było świetnie. Mogłam się dobrze rozpędzić, bo Louis i Liam byli daleko przede mną. Gdy dojechała na górę chłopcy czekali na mnie.
- I jak wam się podobało?- zapytałam
- Super- odparł rozradowany Lou
- Nawet fajnie-  powiedział przygnębiony Liam. Było mi go szkoda jak patrzyłam jak się smuci. Do tego miałam wyrzuty sumienia, bo dałam się Ninie namówić na tą intrygę. Odeszłam na bok i zadzwoniłam do niej
- Cześć. Słuchaj przepraszam cię, ale ja się z tego wycofuję. Nie mogę patrzeć jak on cały czas siedzi przygnębiony.
- Dobra. Trudno jakoś sama sobie muszę dać radę.- powiedziała
- Nina wydaje mi się, że nie tędy droga. Ranisz go.
- A on mnie nie rani ignorując mnie kiedy ja go tak kocham? On sobie z tego nie zdaje sprawy i dlatego to robię. Chcę, żeby zrozumiał, że mnie kocha i rani jednocześnie.- powiedziała smutno
- A może ja z nim po prostu pogadam?- zaproponowałam
- O nie. Ja sama się tym zajmę. Już wiem nawet jak.
- Ok, ale gdybyś jednak się zdecydowała, to dzwoń, to z nim pogadam.
- Dzięki, ale nie skorzystam. Muszę kończyć. Pa.
- Pa- pożegnałam przyjaciółkę i wróciłam do pozostałych
 -Gzie byłaś?- zapytała Martyna
- Rozmawiałam przez telefon
- Z kim?- zapytał Harry
- Z przyjacielem- zażartowałam
- Z jakim? Znam go? Przystojny jest?- zapytał zaniepokojony chłopak
- Przyjaciel ma na imię Nina i myślę, że go znasz.- zaśmiałam się
- No wiesz co, a ja już się zaczynałem martwić
- I za to cię kocham- powiedziałam.
Przez półtorej, a może i dwie godziny chodziliśmy po Gubałówce korzystając z różnych atrakcji i kupując pamiątki, a później zjechaliśmy wyciągiem. Niall  był tym zachwycony tym pomysłem .Poszliśmy na Krupówki. Początkowo chodziliśmy wszyscy razem, ale  później podzieliliśmy się na dwie grupy: męską i żeńską. Po godzinie spotkaliśmy się znowu i postanowiliśmy wracać do domu na obiad.
- Nie mam już siły- stwierdziłam. Harry szybko podszedł do mnie i wziął mnie na ręce.
- Bez przesady nie jestem aż tak zmęczona. Dam radę iść.
- Ale ja się będę źle czuł jak będę widział, że się męczysz, a ja nic nie robię.  Jeśli mnie kochasz to nie marudź- zaszantażował mnie,  więc tylko westchnęłam głośno i  przytuliłam się do niego. Nagle usłyszałam jakieś obelgi, których nawet nie powtórzę. Spojrzałam przed siebie i spostrzegłam, że wyzwiska są skierowane do mnie. W odległości 2-3 metrów stał chłopak z mojej byłej klasy. Nie pamiętam jak miał na imię, bo ze względu na swoją wagę dostał nieciekawą ksywkę Pasztet. Wszyscy tak o nim mówili więc już maiło kto pamiętał jego imię, zwłaszcza,  że nie widzieliśmy się już dawno.
- Masz jakiś problem?- zapytał wściekły Harry
- Tak mam taki, że ta kaleka, którą trzymasz na rękach jest uśmiechnięta, a ja lubię patrzeć jak płacze.- powiedział jak gdyby nigdy nic Pasztet.
Wtedy Harry nie wytrzymał i postawił mnie delikatnie koło Louis’a , po czym podszedł i przywalił mojemu wrogowi. I wtedy się zaczęło…. Nie mogłam na to patrzeć. Louis przytulił mnie , żebym tego nie widziała, ale i tak słyszałam, ze pomiędzy chłopakami nawiązała się niezła bójka.  Strasznie bałam się o mojego chłopaka, bo Pasztet był od niego wyższy, cięższy i silniejszy. Na szczęście Liam pomógł Harry’emu i mój wróg  wystraszył się i uciekł. Spojrzałam na Harry’ego. Miał posiniaczoną twarz i podbite oko, a z ust i nosa ciekła mu krew. Ku mojemu zdziwieniu wcale nie zrobiło mi się słabo. Nawet o tym nie pomyślałam. Myślałam tylko o tym, żeby jakoś pomóc Harry’emu  i żeby nic mu się nie stało.
____________________________________________________________
Jak wam się podoba rozdział? Według mnie nie jest zły, ale mógł być lepszy. Opinie pozostawiam wam. Dziękuję wam za wszystkie komentarze i wejścia. Następny rozdział postaram sie dodać w środę pod warunkiem, że pod tym pojawi się kila  komentarzy. Miłego czytania :)