Rozdział 34

Poszłam do pokoju mojego chłopaka. To, co tam zobaczyłam kompletnie mnie zaskoczyło. Harry leżała na łóżku, a obok niego znajdował się Louis, który bawił się jego włosami. Chłopcy  przytulali się i byli tak sobą zajęci, że nawet mnie nie zauważyli.  Nie chciałam im przeszkadzać, więc wyszłam. Czułam się trochę dziwnie, ale nie byłam zła. Właściwie, byłam pozbawiona wszelkich emocji i uczuć. Poszłam tam, gdzie mnie nogi poniosły, czyli do kuchni. Tam zastałam Niall’a, który oczywiście jak zwykle jadł. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że jego włosy były… rude. Co się dzisiaj dzieje? Czy ja wariuję?
-Niall, co się stało z twoimi włosami?
- A niby co się miało stać? Przecież zawsze takie były.- powiedział i wrócił do jedzenia kurczaka. Postanowiłam pójść gdzie indziej, bo wiedziałam, że z nim się nie dogadam. Poszłam zobaczyć co robi Martyna i może od niej się czegoś dowiedzieć. Bez pukania weszłam do jej pokoju i prawie przewróciłam się, gdy spojrzałam, co robi moja przyjaciółka. Siedziała u Zayn’a na kolanach. Byli do siebie przytuleni tak mocno, że nie dzieliły ich nawet milimetry.  Siedzieli tak całując się i nie widząc świata poza sobą. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Czułam się kompletnie samotna i bezradna.  Wszyscy zachowują się tak dziwnie. Nawet mnie nie zauważają. Jakbym była powietrzem. Jedynie Niall, niechętnie, ale jednak odezwał się do mnie.  Zrezygnowana poszłam do Liam’a, bo stwierdziłam, że jeśli nie on, to już nikt mi nie pomoże. Otworzyłam drzwi i ujrzałam chłopaka siedzącego przy oknie i patrzącego niewidzącym wzrokiem na coś za szybą. Gdyby nie to, że był jakiś nieobecny, to wszystko z nim było w porządku.
-Liam..-szepnęłam cicho, a on odwrócił ku mnie głowę. Miał takie dziwne oczy. Wręcz przerażające. Uśmiechnął się delikatnie i bez słowa złapał mnie za rękę po czym przyciągnął do siebie.  Przeczesałam jego włosy, a on zaczął mnie gładzic po policzku.  Bałam się go, ale jednocześnie nie chciałam stamtąd odejść. To była jedyna osoba, która się mną zainteresowała. Chłopak znów się uśmiechnął i skierował wzrok na okno. Zobaczyłam, ze przed naszym domem stoi czarny samochód, obok niego dwaj mężczyźni w kominiarkach, którzy porywają Anię. Spojrzałam prosto w oczy Liam’a i spostrzegłam, że są jakby metalowe. Przestraszyłam się i zaczęłam krzyczeć. Chciałam uciekać, ale on mocno mnie trzymał.
-Magda! Magda! Obudź się! – usłyszałam głos Harry’ego. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że jestem w swoim pokoju, obok mnie siedzi Harry.
- Co… co się dzieje?- zapytałam zdezorientowana
- Miałaś zły sen i krzyczałaś, więc przybiegłem. Spokojnie, już wszystko jest dobrze. - powiedział uspokajającym głosem.
-To było straszne…
-Opowiedz mi, co się stało.- powiedział i zapalił lampkę. Opowiedziałam mu o moim dziwnym śnie, a on przez ten cały czas przytulał mnie i głaskał po głowie.
- Nie masz się już czego bać. To był tylko koszmar.- powiedział próbując mnie uspokoić. Za oknem szalała burza, więc było strasznie ciemno z wyjątkiem momentów, gdy nagle jakaś błyskawica rozświetlała pochmurne niebo. Zrzuciłam z siebie kołdrę i podniosłam się z łóżka.

- Gdzie idziesz?- zapytał zdziwiony Harry
- Dopóki nie zobaczę, że wszystko jest ok, nie uspokoję się- powiedziałam, a on zamiast zaprotestować i powiedzieć, że to niedorzeczne biegać w środku nocy po domu i sprawdzać coś, co jest oczywiste, złapał mnie za rękę i podeszliśmy do drzwi naprzeciwko. Cicho zapukałam i o dziwo usłyszałam „proszę”.. nacisnęłam na klamkę i zobaczyłam twarz Liam’a oświetloną światłem z komórki.
-Coś się stało? Co wy tu robicie? – zapytał
- A nie, nic. – powiedziałam spokojnie, bo wyglądał całkiem normalnie, a najważniejsze, jego oczy były takie, jak zawsze.
- a ty co robisz? Czemu jeszcze nie śpisz?- zapytałam
- Pisze z Niną i tak się jakoś zagadaliśmy.- powiedział niepewnie się uśmiechając
- To my już ci nie przeszkadzamy. Dobranoc.- powiedzieliśmy i wyszliśmy. Dalej był pokój Niall’a. Harry cicho otworzył drzwi i zobaczyłam, że blondyn leży przytulony do Martyny i oboje śpią z uśmiechami na twarzach.  Tak obeszliśmy wszystkie pokoje i upewniłam się, że wszystko jest ok. weszłam pod kołdrę i położyłam się przy ścianie, robiąc miejsce Harry’emu.
- Zostaniesz ze mną?- zapytałam
- No pewnie.- powiedział i już leżał obok mnie. Przytuliłam go mocno i położyłam głowę na jego torsie.  Chłopak delikatnie mnie pocałował.
- Nie ma to jak całować się w środku nocy. A tak w ogóle, to która jest godzina?- zapytałam
- Nie mam pojęcia.- powiedział znów mnie całując.
- Na szafce obok łóżka leży mój telefon. Zobacz, która jest- poprosiłam. Chłopak teatralnie westchnął po czym odkleił się ode mnie i sięgnął po moją komórkę.
- Dostałaś jakiegoś sms’a.
-Co? Od kogo?
- A skąd mam wiedzieć! To ja ciebie powinienem zapytać z kim romansujesz w środku nocy.
- Jakbyś nie zauważył, to z tobą. Pokaż mi ten telefon- powiedziałam cmokając go w policzek. Przeczytałam wiadomość i bezmyślnie gapiłam się w wyświetlacz.
- Co się stało?- zapytał, a ja nie odpowiedziałam, tylko podałam mu telefon.
- „Znaleźliśmy ją-mama”- przeczytał na głos i podobnie jak ja nie wiedział, co ma robić.
- Powinnaś się cieszyć.- powiedział niepewnie
- Chyba tak…- powiedziałam, chociaż nie wiedziałam, co mam o tym myśleć, bo z jednej strony tęskniłam za siostrą i chciałam się z nią spotkać, a z drugiej nie umiałam zapomnieć o tym, że nas zostawiła. Bałam się, że nie będę już potrafiła z nią rozmawiać.

Cześć:) Przepraszam, że dopiero teraz dodaję, ale cały dzień nie było mnie w domu. Dziękuję za te wszystkie miłe komentarze. Od razu pisać się chce jak się coś takiego widzi. Jesteście wspaniałe :*
A jak Wam się podoba ten rozdział? Początek namieszał Wam trochę w głowach?